“Mijn zusje is geboren.
Samen met papa haal ik haar en mama op.
We rijden met zijn vieren in de auto naar huis.”

Als er in een gezin een tweede kindje komt, betekent dat voor het oudste kind vaak een hele aanpassing en dat is voor de jongen in dit boek niet anders. Aanvankelijk verwelkomt hij die nieuwe baby heel enthousiast: hij toont haar het huis, zijn slaapkamer en geeft zelfs een cadeautje. Maar als blijkt dat zijnkleine zusje niet kan spelen, niet kan fietsen en wel bij mama en papa mag slapen, raakt hij in de war. De jongen wordt boos én verdrietig.

Gelukkig is daar zijn mama, die op de schoonst mogelijke manier toont dat alle emoties er mogen zijn en dat even wennen best oké is. Door de warme manier waarop ze haar zoontje de tijd en ruimte geeft om zich aan het nieuwe gezinslid aan te passen, vindt de jongen een heel eigen manier om zijn zusje te ontdekken en haar komst een plekje te geven.

‘Mijn zusje is een diplodocus’ wens ik alle broers en zussen in spe toe én hun ouders toe: het vertelt immers niet louter een herkenbaar verhaal voor grote broers en zussen, maar de lieve en warme ouders werken ook sowieso inspirerend voor alle prille ouders van twee.