Mijn lievelingsbeeld op dit uur van de dag, mijn niet meer zo kleine zoon die uitgestrekt in de zetel ligt en in het halfdonker letters en woorden smult. Als je hem nu iets wil vragen of zeggen, vraagt dat letterlijk meerdere pogingen: heerlijk hoe hij zich kan laten opslokken door een boek en even écht verdwijnt. Hij leest ondertussen het zevende deel in de reeks rond de waanzinnige boomhut. In deze van oorsprong Australische boekenreeks bouwen de vrienden Andy en Terry in elk deel dertien extra verdiepingen bij aan hun spectaculaire project. Elke verdieping betekent nog meer geniale en fantastische attracties: ze hebben een bowlingbaan en een zwembad, maar ook een lollyshop, een bad voor mensenetende haaien en een verjaardagskamer (daar is het altijd je verjaardag, ook al is het dat niet).
Door de sterke afwisseling van tekst en beeld zijn de boeken heel visueel en lezen ze – ondanks dat ze een paar honderd bladzijden tellen per deel – ontzettend vlot. Het lijken me dan ook fijne boeken voor wie niet zo vlot leest of misschien nog overtuigd moet raken van het plezier dat een boek kan bieden. Zeger leende het eerste en vijfde deel van zijn nichtje. Voor de andere episodes was steeds een reservatie in de bib nodig. De boeken – hoewel al een paar jaar oud – zijn nog steeds zo populair dat ze nooit in het rek te vinden zijn. Maar eigenlijk is dat niet erg: de schaarsheid, het wachten op en het uitkijken naar maken de boeken extra speciaal en dat lijkt alleen maar bij te dragen aan zijn leesgeluk.
