Na een week waarin een heleboel sterke meisjes en niet-stereotiepe vrouwelijke personages in de spotlights werden gezet en de actualiteit nog maar eens pijnlijk duidelijk maakte hoeveel werk er nog aan de winkel is wat gendergelijkheid en acceptatie van de liefde betreffen, voeg ik graag nog een boek toe met in de hoofdrol een jongen in een zachtere rol. Want ook dat lijkt me waardevol: verhalen die tonen dat ook zonen niet aan lijstjes en verwachtingen moeten voldoen en niet per se sterk, moedig en onverschrokken in het leven hoeven te staan.
In dit boek mogen Julian en Marisol naar een huwelijk: allebei feestelijk uitgedost arriveren ze aan de hand van hun oma. Als na het officiële vieren van de liefde het bruidspaar en de gasten aan tafel gaan, begint het voor de twee kinderen wat lang te duren. Julian en Marisol trekken erop uit en zoeken een plekje om te spelen: Julian ziet in de mooie treurwilg een schuilplaats voor feeën en verdwijnt al gauw in zijn fantasie en Marisol speelt uitgelaten met het hondje van het bruidspaar en heeft in een mum van tijd dezelfde kleur als de vacht van het vrolijke diertje… Gelukkig toont Julian dat er mits wat fantasie voor elk probleem een oplossing bestaat en zijn nadien zowel de twee bruiden als de oma’s enthousiast over de ingenieuze vondst van de twee kinderen.
Ik verkondigde al eerder onze liefde voor Julian en het boek ‘Julian is een zeemeermin’: wij houden van de prachtige zachte illustraties, maar ook en misschien wel vooral van het liefdevolle verhaal over acceptatie, trots en zijn wie je diep vanbinnen echt wil zijn. In dit vervolg staat diezelfde liefde Julian centraal en baden de illustraties opnieuw in een warme en dromerige sfeer. De waardevolle boodschap is deze keer minder subtiel verpakt, maar het blijft desalniettemin een erg divers en warm prentenboek dat op een verfrissende manier de genderpatronen doorbreekt.
