Morgen wordt Mona vijf. Een handvol – alvast aan jaren, de rest laat ik in het midden. Op die eerste zonnige lentedag van 2016 werden we na moeder en vader met een kind een echt gezin – of zo voelde dat toch. En Mona was dat eerste jaar de rustigste en meest tevreden baby die een mens zich wensen kan – of waren wij het die met een kleine drie jaar aan ervaring anders en met meer vertrouwen in dat nieuwe avontuur stapten en dat onbewust maar rechtstreeks overbrachten op dat kleine meisje?
In de herfst van 2013 was de komst van die eerste baby in elk geval ingrijpender geweest en werden samen met Zeger een mama, een papa en een heel nieuw leven geboren. Objectief gezien is er intussen bijna acht jaar voorbij, in mijn hoofd lijkt het nu eens veel langer geleden en dan weer alsof het gisteren was. Vast staat dat alles anders werd: Zeger vulde niet alleen moeiteloos de nachtelijke uren in die we normaal sliepen, maar nam ook liefdevol de ruimte in ons huis, ons hart en ons hoofd in.
In die eerste jaren schakelden we en bleven we schakelen. Voor mij werd mama de meest intense, de belangrijkste en – oh cliché – ook de schoonste rol in mijn leven. Er is niets ter wereld dat ik zo graag goed wil doen als moederen. Niets dat me tegelijk zoveel kopzorgen en zoveel voldoening bezorgt.
En hoewel de zoektocht op sommige vlakken blijft, voel ik dat die echte tropenjaren stilaan achter ons liggen: een weekendje naar zee voelt niet meer aan als een middelgrote verhuizing, ik eet mijn eten vaker warm dan lauw, krijg ook doorheen de dag al eens een paar bladzijden gelezen en ik zie op weekendochtenden niet meer in alle seizoenen de zon opkomen.
De echte babyjaren, het fysieke zorgen, de constante alertheid liggen achter ons en wat blijft zijn de warme herinneringen aan een wriemelend bundeltje slaapzak in ons bed, aan keer op keer als allereerste in de dierentuin zijn, mondjes vol zand na een dagje strand en de altijd natte kussen.
Dit boek voelt voor mij dan ook vooral als een warme terugblik op een periode die voorbij is, maar diep in mijn hart zit. In weinig woorden, maar altijd weer prachtige tekeningen is Aurore Petit erin geslaagd die eerste vermoeiende, intense, maar oh zo schone maanden van het moederschap samen te vatten. Haar observaties zijn nu eens poëtisch en ontroerend, dan weer grappig, maar altijd raak en herkenbaar. Het grafisch ontwerp en de uitgave is helemaal op punt, zoals we dat intussen van uitgeverij Boycott gewend zijn.
‘Een mama is als een huis’ is geen klassiek voorleesboek, maar wel een fijne aanleiding om met je kinderen te praten over die eerste maanden. En dat vinden ze hier alvast heel erg fijn. Het is een prachtige en liefdevolle ode aan die intense reis die het moederschap is, het is een boek dat ik iedere mama toewens en wat mij betreft het ideale cadeau voor Moederdag aanstaande zondag: voor je zus met verse baby, die lieve vriendin met een slaaptekort of gewoon voor jezelf.
