“De dieren zaten bij elkaar onder de dikke dennentak. Het was al dagen donker, het regende de hele tijd – en welke kleur had het bos? Lichtgrijs, donkergrijs.
‘Het komt door de zon,’ gromde Das.
‘De hele zomer doen alsof er niks aan de hand,’ zei Uil, ‘en dan zomaar wegblijven en ons hier achterlaten met al die somberheid.”
Als de herfst valt en het bos koud en donker wordt, zitten de dieren somber bij elkaar. De zon lijkt verdwenen en er is helemaal niets om vrolijk van te worden. Tot Veldmuis en Eekhoorn besluiten om niet bij de pakken te blijven neerzitten en op zoek gaan naar de restjes van de zon…
Zonder een woord te hebben gelezen was ik al fan… ‘Restjes van de zon’, raker dan raak omschrijft de titel van dit boek het wat we in deze tijden het meest nodig hebben. Nu de wereld alweer in brand staat en we collectief het noorden kwijt lijken te zijn, komt dit prentenboek precies op het goede moment. Zonder ooit belerend te zijn geeft het een warme en waardevolle boodschap: het toont hoopvol dat plannen maken en initiatief nemen altijd een goed idee is en dat je – ook al lijkt het erg donker – steeds weer licht en warmte kan vinden in mensen rondom jou.
De illustraties van Jet Parent wekken het herfstige bos tot leven: de diepe warme tinten en het glinsterende licht zijn niet alleen heel erg mooi, maar ook bijzonder betekenisvol.
Een boek als een warm dekentje…
