Op de eerste vrije woensdagmiddag van dit schooljaar zat dit wondermooie pakketje in de bus. Omdat ‘Viktor’ deze zomer zo’n succes werd hier in huis, besloot ik eind augustus vrij impulsief om het nieuwe boek van Jacques en Lise te bestellen. En dat bleek een supergoed idee.
Dit opvallende rode boek gaat over Henry. Henry woont in een kale kamer, maar heeft een fantastisch uitzicht. Op een dag besluit Henry dat hij wel een stukje van al dat moois buiten mee naar binnen kan nemen. Zijn huisje is meteen een pak knusser en Henry weet ook zijn vrienden te inspireren… maar was dat wel zo’n goed idee?
Na het boek een eerste keer te hebben gelezen, moest ik zelf even nadenken over wat het nu net ging.
Het lijkt voor de hand te liggen dat Henry een aansporing is om bewuster om te gaan met de aarde waarop we leven en de natuur die ons omringt, maar misschien is dat niet alles… Misschien wil Henry je ook motiveren om meer te genieten van de dingen die we als vanzelfsprekend beschouwen? Of is het een uitnodiging om na te denken wat het effect is van wat we doen en de beslissingen die we nemen? Ook het einde biedt stof tot nadenken: Henry blijkt immers een kans te hebben gekregen om opnieuw te kunnen beginnen, maar is dat wel zo positief?
Het boek met de prachtige kaft en de supermooie kleuren oefent hier een grote aantrekkingskracht uit. Mona vindt het heerlijk om erdoor te bladeren en zeker de kijkvenstertjes en de uitklapbare pagina waren bij haar een instant succes, maar om echt iets aan het verhaal en de onderliggende boodschap te hebben is ze met haar vier jaar net te jong. Voor Zeger (bijna 7) is het verhaal meer op maat: hij vindt het fantastisch omwille van de vormgeving – en ging meteen aan de slag met de toegestuurde kleurplaat – maar las het verhaal ondertussen ook al verschillende keren en merkte telkens andere dingen op: details in de illustraties, maar ook wat de inhoud betreft.
Vanavond voor het slapengaan koos hij dit boek om voor te lezen: vast en zeker omdat hij het een mooi boek vindt, maar zeker weten ook omdat hij weet dat we hier extra lang over kunnen napraten (waar zit de Henry in onszelf?) en hij zo het bedtijdritueel zonder al te veel moeite nog wat kan rekken…
