Op een dag vliegt een heel bijzondere pagina weg uit Pia’s prachtige boek… Meteen gaat het meisje op zoek en zo komt ze langs een verdrietig vogelvrouwtje, een twijfelende rocker, een diepzeeduiker in nood en andere passanten die meer lijken te willen zijn dan louter figuranten in Pia’s bestaan. Maar het zoekende meisje lijkt hen niet te horen en tot haar verdriet lijkt het voor haar zo belangrijke papiertje onvindbaar… Of toch niet?
Opnieuw zijn Jacques en Lise erin geslaagd om een bijzonder verhaal te schrijven en een prachtig prentenboek te maken. Ik ben grote fan van hun boeken! Omwille van de mooie illustraties en het betoverende universum dat ze steeds weer met een minimum aan kleuren weten te creëren. Maar ook – en misschien wel vooral – omwille van de intrigerende personages die ze tot leven wekken en de verhalen die ze ons vertellen. Want wie is Pia eigenlijk? En wat zegt ze ons? Dat het loont om oog te hebben voor de verhalen van wie ons pad kruist? Of misschien wel dat niets is wat het lijkt en dat we vooral niet te snel moeten oordelen?
‘Pia’ viel hier vorige woensdagmiddag op de mat en werd meteen gretig en veelvuldig gelezen.
Want ‘Pia’ nodigt uit, tot lezen en herlezen, tot vragen en twijfelen, kijken en zoeken.
Mona (vijf jaar) vindt ‘Pia’ mooi, omwille van de gedetailleerde tekeningen en de zorgvuldig uitgezochte kleuren. Maar ook Zeger (bijna acht) sloot het zoekende meisje in zijn hart: omdat hij houdt van de schoonheid van een goed gemaakt prentenboek, maar zeker ook omwille van de intrigerende tekst en dit aparte verhaal.
‘Pia’ bewijst dat een prentenboek zoveel meer kan zijn dan een verhaaltje voor het slapengaan en dat op een ontroerend verhaal geen leeftijd staat.
