De avond voor zijn vijfde verjaardag kruipt een kleine jongen bij zijn opa op schoot: zoals steeds wil hij het verhaal van Schildpad horen. En opa vertelt: over hoe hij het kleine diertje cadeau kreeg van zijn eigen opa en hoe ze samen groeiden en opgroeiden. Schildpad ging mee naar het strand, naar school en naar het voetbal. Waar opa was, was schildpad en andersom. Maar Schildpad bleef maar groeien en nam steeds meer plaats in… Het leek tijd om afscheid te nemen, maar kon dat wel?
‘Zonder schildpad bleek ik niemand.
Ik was niet eens mezelf.’
‘Schildpad en ik’ veroverde vrijwel meteen een plaatsje in mijn boekenhart. Ik hou van de weergaloos mooie illustraties – elke bladzijde lijkt wel een klein schilderijtje – en ook van hoe treffend Törnqvist schrijft. Steeds weer kiest ze voor korte zinnen en zorgvuldig uitgezochte woorden (zoals ‘somberen’, prachtig toch?), nooit eentje te veel, nergens eentje te weinig.
‘Schildpad en ik’ vertelt bovendien een schat aan verhalen. Voor je kleuter is het alvast een wondermooi verhaal over vriendschap dat hem zeker doet glimlachen: om de steeds terugkerende slaplantjes of om de wel heel groot uitgevallen schildpad die nu eens dienst doet als kinderwagen, dan weer als bijzettafeltje. Maar dit fijne blauwe boekje is er ook voor wie al lang geen zes meer is en gaat over zoveel meer: over afscheid nemen en durven loslaten, over vasthouden aan jezelf, ruimte innemen, je culturele eigenheid bewaren en over onvoorwaardelijk voor iemand kiezen. ‘Schildpad en ik’ nodigt zo uit tot eindeloos lezen en herlezen, tot twijfelen, vragen stellen en samen zoeken naar betekenis en steeds weer nieuwe verhalen.
‘Schildpad en ik’ is een leeftijdsloos, warm en troostend prentenboek, de mooiste ‘alles komt goed’ die ik in lange tijd las.
