Cato’s moeder stierf toen het meisje geboren werd. Behalve één van haar jurken en een oude foto rest Cato niets. En eigenlijk blijft er ook van haar vader niet veel meer over: die is er wel, maar is tegelijk ook heel afwezig. Harold lijkt zijn omgeving haast niet op te merken en maakt ook nauwelijks betekenisvol contact met zijn dochter…
Alles verandert wanneer Cato bij het begin van de herfstvakantie een kaartje vindt voor de bioscoop van mevrouw Kano. De mysterieuze vrouw speelt er films die nergens draaien: met behulp van een object laat ze haar haar bezoekers reizen naar hun eigen verleden. Gedreven door nieuwsgierigheid, maar ook omdat ze zich thuis steeds minder thuis voelt, begint Cato te werken voor mevrouw Kano. Het meisje begeleidt andere mensen op hun tijdreizen, maar komt ook zelf steeds dichter bij haar eigen onverwerkte verleden…
‘Films die nergens draaien’ vertelt een ontroerend mooi verhaal. Het gaat over ouders en kinderen, over omgaan met verdriet, maar ook over de rol die herinneringen kunnen spelen. 246 pagina’s lang balanceren Cato en het verhaal op een dunne lijn tussen realiteit en fantasie, maar dat stoort nergens. Yorick Goldewijk bezit de gave om door middel van zijn beeldschoon en erg beeldend taalgebruik een heel eigen universum tot leven te wekken. Zijn verhaal intrigeert, neemt je mee op sleeptouw en laat je niet meer los.
Mijn lievelingsstuk is zonder twijfel het slot: omdat dan blijkt dat Cato erin geslaagd is om echt iets te veranderen, voor zichzelf, voor haar vader en voor hun toekomst samen. ‘Films die nergens draaien’ toont zo hoopvol aan dat het nooit echt te laat is en dat ouders ook altijd van hun kinderen kunnen leren.
Op dit boek een leeftijd plakken doet het beslist oneer aan. Het originele en meeslepende verhaal en de universele betekenisvolle lessen over het leven ontroeren op elk moment, of je nu 9, 39 of 69 bent.
