Naast voorlezende en boekenminnende moeder ben ik in het dagelijks leven ook leerkracht. Ik geef geschiedenis en Nederlands aan meestal heerlijke jongeren in het vierde, vijfde en zesde middelbaar. Ik kom dus beroepshalve ook vaak in aanraking met boeken en leesplezier – of juister en vaker: het compleet ontbreken daarvan. Als ik een leesopdracht aankondig wordt die zelden op enthousiasme onthaald en ook wat ik tegenkom in latere verwerkingsopdrachten stort me zo nu en dan in een complete existentiële crisis. “Ik vond het boek goed omdat het erg dun was.” Maar hoe komt dat toch? Waar en wanneer zijn die vaak intelligente en toffe kinderen, die naar eigen zeggen warme herinneringen hebben aan de mol op wiens hoofd er gekakt is en Pluk met zijn rode kraanwagentje hun boekenpret kwijtgespeeld?
Het maakt dat ik de lettergekke en boekverslindende zoon hier allesbehalve als vanzelfsprekend beschouw, maar heel bewust koester. Ziet’em genieten! Hij leest hier het derde deel in de reeks rond Omar Ook nu keren de vertrouwde ingrediënten van het succesrecept terug: een fijn en herkenbaar hoofdpersonage dat kinderen een blik geeft op culturele diversiteit zonder dat dat het expliciete thema van het boek is, een avontuurlijk verhaal, een levendige vormgeving en frisse illustraties. De ideale reeks om zelfs de meest vastbesloten boekweigeraar te overtuigen, denk ik.
In dit derde deel staat de sympathieke Omar weer heel wat te gebeuren. Alles begint wanneer hij terug op school komt en zijn geliefde juf vervangen blijkt door een krankzinnige interimleerkracht. En dat valt niet in goede aarde, want juf Hallison heeft veel meer dan louter een enthousiast kapsel, ze is volgens Omar en zijn vrienden de beste juf ter wereld. Als zij dus zomaar wordt vervangen door een bedenkelijk alternatief kunnen de vrienden niet bij de pakken blijven zitten. Zoals we ondertussen gewoon zijn van het drietal schieten hun ideeën in de komende bladzijden alle kanten op en uiteindelijk kunnen ze maar één ding besluiten… hun juf is sowieso ontvoerd door aliens! Met die hypothese in het achterhoofd vertrekt Omar op vakantie naar Pakistan voor het huwelijk van zijn neef…
‘Planeet Omar’ biedt Zeger wat ik alle jonge lezers toewens: echte onversneden boekenpret: het geluk jezelf te verliezen in een verhaal, de neiging om extra traag te gaan lezen als je het einde voelt naderen en nadien het gelukzalig nagenieten van het fijne boek dat je las.
