“Maar hoe harder ik probeerde
haar niet te missen,
hoe meer ze mij ontbrak.”
Babu mist zijn oma. En hoe hard hij ook probeert om verder te gaan zonder haar, het lukt hem niet. Hij kan niet slapen, wil niet meer spelen en voelt zich alleen. Oma had toch beloofd dat zij er altijd zou zijn…. Maar waar is ze dan?
Langzaam lukt het Babu om zijn oma terug te vinden in alles wat hem omringt en om zo te genieten van een koel briesje, verwonderd te kijken naar een jonge boom in duizend kleuren groen en vormen en kleuren te ontdekken in de wolken die voorbijdrijven. Langzaam lost zijn verdriet op en kan hij weer verder. Zonder te vergeten… want wie gemist wordt, is nooit ver weg en zo is ook Oma… altijd dichtbij.
‘Altijd dichtbij’ is een ontroerend mooi prentenboek over missen en rouwen, over verder gaan zonder te vergeten. In sobere grijstinten wekt Mark Janssen de wereld van Babu en zijn oma tot leven: het is een exotisch landschap dat ondanks de afwezigheid van kleur toch vol licht en leven lijkt te zitten. Niet alleen de tekeningen, maar ook de beelden die Mark Janssen oproept en de taal die hij gebruikt bezitten een krachtige schoonheid. Ze ontroeren, geven troost en houvast en nodigen uit om telkens opnieuw te lezen en voor te lezen.
Ik vind dit boek een waardevol cadeautje voor wie mist, maar ook een fijn en belangrijk verhaal om voor te lezen, zelfs – of misschien wel vooral – voor rouw en verdriet je huis binnenkomen. Het kan troost bieden bij latere verlieservaringen en helpt vast ook om warm en empathisch te reageren wanneer anderen, dichtbij of verder weg, iemand missen…
