Ik schreef het al eerder: afgelopen zomer was bij ons niet die van de zotte avonturen of spectaculaire plannen, maar wel eentje waarin de dingen die we de laatste jaren als vanzelfsprekend waren gaan beschouwen terug aanvoelden als een waar cadeautje. Zo ook ons weekje aan zee met de Moeke van Zeger en Mona. Het was een soort van prille traditie geworden om één van de eerste juliweken de vakantie samen op gang te trappen aan zee. En ook dit jaar haalden we na een gekke coronalente en maanden van vooral gemis en stoepbezoekjes daar ons hartje op. Het werden dagen waarin zee, zand en ijsjes de hoofdrol speelden en waarin bleek dat voorspelbaarheid en meer van hetzelfde allesbehalve saai hoeft te zijn. Integendeel: het leek alsof de zon die week net iets harder haar best deed, de wind bewust wat ging liggen als we onze fietsen bovenhaalden en de ijsjes nog zoeter en de zee wat minder zout smaakten.
Het was tijdens die week dat Moeke ‘Het huis met de gele deur’ een slordige 40 keer voorlas aan Mona, ze kreeg er maar geen genoeg van. Keer op keer genoot Mona van de lieve tekeningen, de levensechte kindjes met hun herkenbare eigenschappen – en ook groeipijnen – en de soms vermoeide, maar altijd liefdevolle, mama’s. Hanne Luyten rijmt in het boek het gezin aan elkaar: dat geeft het verhaal een heerlijke cadans en zorgt er ook voor dat kleuters na een paar keer voorlezen de tekst kunnen aanvullen en meezeggen. Ook de voorlezende mama of papa wordt niet vergeten en krijgt op het einde nog een ontroerend hart onder de riem.
Nu de pandemie weer terug van nog niet echt weggeweest is, zien we de grootouders van Zeger en Mona weer uitsluitend op de stoep of al wandelend. Om het gemis een beetje te verzachten bracht Moeke vorige week behalve een chocoladecake ook dit boek langs. En dus lazen wij deze week al ontelbare keren over de zeven kindjes wiens voornaam begint met de letter ‘M’. En hoewel de dagen een pak frisser zijn, we hier merkbaar minder ijsjes eten en op Boechout Beach niet half zoveel zand ligt als aan de Noordzee warmt net als toen in juli dit verhaal nog steeds ons hart.
