Op een voor de rest doodgewone dag is Leo er niet. Als blijkt dat zijn mama zijn lunchpakket vergat, de hond van de buren hem niet zoals gewoonlijk begroet en ook in de klas zijn juf en klasgenootjes zeggen nog nooit van hem te hebben gehoord… begint Leo te twijfelen: wat is er aan de hand? Is hij er wel?
Tobbend loopt Leo het park in en daar komt hij als bij toeval Max tegen. Max is een stuntman op rust, die vroeger naar eigen zeggen alles durfde, maar zich nu beperkt tot dolle ritten in een winkelkarretje. Hij blijkt de geknipte kandidaat om samen met Leo op zoek te gaan naar wie hij nu echt is… Geduldig en liefdevol bouwt hij het jongetje kruimel voor kruimel weer op.
‘Hoe is het met je, beste kerel?’ vroeg hij.
Leo hupte met zijn schouders. Hij wist het niet. Alsof er mist in zijn hoofd zat. Het voelde alsof hij… verstoppertje speelde en er niemand was die naar hem zocht.
‘Dat met Leo’ is een enorm geslaagde graphic novel die onder een laag frisse illustraties en allerlei spitsvondige taalgrapjes een behoorlijk serieus thema behandelt en dat op een ontroerend mooie manier. Maar hoewel rouw, verlies en verdriet erg aanwezig zijn, wordt het nergens een zwaar boek. In vaak eenvoudige, maar erg rake zinnen, wordt gepraat over hoe het een opluchting kan zijn om je gevoelens en je verdriet te delen en dat het helemaal niet erg hoeft te zijn om jezelf even kwijt te raken.
‘Dat met Leo’ is een enorm geslaagde graphic novel die onder een laag frisse illustraties en allerlei spitsvondige taalgrapjes een behoorlijk serieus thema behandelt en dat op een ontroerend mooie manier. Maar hoewel rouw, verlies en verdriet erg aanwezig zijn, wordt het nergens een zwaar boek. In vaak eenvoudige, maar erg rake zinnen, wordt gepraat over hoe het een opluchting kan zijn om je gevoelens en je verdriet te delen en dat het helemaal niet erg hoeft te zijn om jezelf even kwijt te raken.
In woorden was nooit genoeg plaats voor wat hij echt bedoelde. Je zei ‘missen’, maar het betekende iets veel groters. Je zei ‘kwaad’, maar het was erger. Je zei ‘verdriet’, maar je bedoelde ‘kwijt’.
Door de sterke visuele stijl en de vele afbeeldingen is dit trouwens wellicht een boek dat ook kinderen aanspreekt die minder van lezen houden of een voorliefde koesteren voor strips. Daarnaast is het omwille van het ontroerende en mooie verhaal ook zeker een erg fijne afwisseling voor wie wel van boeken lezen houdt.
